Σήμερα και συνεχίζοντας μία προσπάθεια που μοιάζει να είναι ουτοπική, αναφέρομαι φυσικά στον καθαρισμό της φιλοσοφίας του Επίκουρου, θα αναφερθώ ΚΥΡΙΩΣ στην Επιστολή προς Μενοικέα η οποία είναι ουσιαστικά αυτή που μας πληροφορεί για τις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την φιλοσοφία του φιλόσοφου που μελετούμε σχετικά με την ψυχή.
Θα αναφερθώ λοιπόν σήμερα στις επιθυμίες και όπως τις διδάχθηκε ο Επίκουρος από τον Πάμφιλο, καθώς έχουμε ταύτιση φιλοσοφίας με τον Πλάτωνα του οποίου μαθητής ήταν ο διδάσκαλος του Επίκουρου. Ο Επίκουρος λοιπόν διαχωρίζει τις επιθυμίες σε φυσικές και μάταιες ή διαφορετικά σε αναγκαίες και φυσικές. Τις αναγκαίες λοιπόν επίσης τις διαχωρίζει σε επιθυμίες ευδαιμονίας, ευεξίας του σώματος ή συνολικά αναγκαίες για την ίδια την ζωή.
Ο διαχωρισμός λοιπόν αυτός γίνεται από τον Επίκουρο γιατί θέλει στην συνέχεια να δείξει στον Μενοικέα την ανάγκη πορείας προς την ανιδιοτέλεια με την χρήση του ορισμού των επιθυμιών από τις οποίες ΠΡΕΠΕΙ να απαγκιστρωθεί ο άνθρωπος για να φτάσει στην ηδονή. Εδώ είναι που οι σημερινοί καθηγητές αδυνατούν να καταλάβουν το εξής απλό. Ο απαγκιστρωμένος άνθρωπος από τις επιθυμίες είναι ΜΟΝΟ Ο ΗΡΕΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Αν κάποιος φτάνει στην ηδονή διαμέσω του ελέγχου των επιθυμιών τότε ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ ότι ο Επίκουρος θεωρούσε υπέρτατη των ηδονών την ψυχική γαλήνη.
Με την αναφορά μου αυτή λοιπόν θέλω να τονίσω ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕΛΕΤΑ σε βάθος αυτό που πραγματικά λέει ο φιλόσοφος, αλλά επιλέγουν να ασπαστούν την πρώτη άποψη ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν εντρυφήσει ΚΑΘΟΛΟΥ σε θέματα αυτοελέγχου και έτσι ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΙ για να εξηγήσουν την σχετική φιλοσοφία. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φαφλατάδες σημερινούς καθηγητές που ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ να μελετήσουν καθηγητές του παρελθόντος όντας οι ίδιοι άθεοι και ΜΕ ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ το ένθεο της κατάστασης των ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ όπως αυτοί που συντελούσαν την ένωση φιλολόγων Πλάτων πριν από το 1970. Ποιος και με ποιο δικαίωμα λοιπόν καταργεί μελέτες που συνδυάζουν με απίστευτη τελειότητα γραφές ΚΑΘΑΡΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ οδηγώντας τον μελετητή με μία φιλοσοφία που άπτεται ΠΛΗΡΟΥΣ λογικής σε αντίθεση με τους σύγχρονους οι οποίο παρουσιάζουν τα θέματα διφορούμενα ή και τριφορούμενα ή και σκουπιδοφορούμενα στην προσπάθειά τους να πείσουν για την κατάσταση αθεΐας στην οποία βρίσκονται και δεν μπορούν να στηρίξουν ΠΟΤΕ και όταν αρχίσει ο συζητητής τους να εισάγει τις βασικές αρχές της συμπαντικής φιλοσοφίας όπως είναι η αρχή διατήρησης της ύλης και της ενέργειας καιη ΑΠΑΡΧΗ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝΘΕΩΝ φιλοσοφιών η οποία μας σώζεται από τον λόγο του Στησίμαχου τον οποίο λόγο αναφέρει ο Πλάτωνας στον διάλογο «Φαίδρος».
Συνεχίζοντας λοιπόν ο Επίκουρος στην επιστολή προς Μενοικέα καταλήγει στην αναφορά του η οποία ορίζει την ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ειμαρμένη (μοίρα) και παρουσιάζει κάτι το οποίο ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ πίστης στον ΕΝΑ ΘΕΟ καθώς σε ενικό πρόσωπο και πάλι αναφέρει ότι ο θεός ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΥΧΑΙΑ. Είναι η φράση που όλοι ξέρουμε και αναφέρει την σοφία Θεού ως δημιουργού.
Η αναφορά του Επίκουρου σε θεούς δείχνει στην αρχή της επιστολής ότι οι γνώμες των πολλών για τους θεούς δεν είναι προλήψεις αλλά ΨΕΥΔΕΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ και διευκρινίζει ότι αναφέρεται στην προξένηση των καλών και των κακών από τους Θεούς. Εδώ φυσικά κάποιος που μελέτησε σωστά τον Φαίδρο κατανοεί ότι πρόκειται για διδασκαλία του Σωκράτη η οποία αφορούσε τον Θεό ως ΠΗΓΗ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ όπως και εδώ ο Επίκουρος διαχωρίζει ομοίως το 12θεο ή καλύτερα το πολυθεΐκό στοιχείο από τον ΕΝΑ ΘΕΟ καθώς χρησιμοποιεί άλλες φορές τον ενικό και άλλες φορές τον πληθυντικό. ΟΙ αναφορές στον ενικό αφορούν ΠΑΝΤΑ την διδασκαλία Θεού ως ΑΓΑΠΗ που ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ενώ οι αναφορές σε θεούς δείχνουν τις ατέλειες πίστης που προάγονται. Φυσικά στα συμπεράσματα αυτά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ που καταλήγω μελετώντας Επίκουρο και Πλάτωνα, καθώς διαφαίνεται ότι πληθώρα φιλοσόφων βάδισε σε όμοια πορεία με κορύφωση τον Επίκτητο αλλά και αργότερα πληθώρα Νεοπλατωνικών φιλοσόφων οι οποίοι είναι γνωστοί μάρτυρες του Χριστιανισμού.
Θα ακολουθήσει μία ακόμη δημοσίευση αναφερόμενη στον Επίκουρο στην οποία δεν θα δώσω ΚΑΜΙΑ ΠΡΑΠΟΜΠΗ σε αρχαίο κείμενο γιατί θα είναι σύμπτυξη σύγχρονης ψυχολογίας με τις αναφορές περί ψυχής του Επίκουρου οι οποίες είναι διάσπαρτες σε κείμενα ΑΛΛΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ και δεν αποτελούν μία ενιαία γραφή. Απλά αυτές δείχνουν μία σοφία η οποία είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ για την εποχή του Επίκουρου, δείγμα ότι ο Θεός εξηγούσε από αρχαιοτάτων χρόνων σε άγιους της Παλαιάς Διαθήκης πολλά περί του τρόπου που λειτουργεί η ψυχή και γενικά το σύμπαν. Αυτό φαίνεται γιατί πολύ απλά οι αρχαίοι είχαν γνώσεις σύμπαντος οι οποίες ακόμη δεν έγιναν αποδεκτές από μερικούς επιστήμονες αν και τα πειράματα που έχουν τελεστεί έχουν δείξει την αλήθεια των σχετικών λόγων. Συχνά ο φανατισμός τους προς την ένθεη κατάσταση είναι αυτός που τους τυφλώνει και δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν την αλήθεια από τα ψεύδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου