Επίκουρος(οι ηδονές) (τελευταίο)

Κλείνοντας λοιπόν την σειρά αυτή των δημοσιεύσεων, θα ήθελα να παρουσιάσω την φιλοσοφία του Επίκουρου συνολικά επί των ηδονών. Πρόκειται για μία πλήρη φιλοσοφία η οποία βρίσκει ανταπόκριση και συνδυάζεται πολύ με την σημερινή επιστήμη της ψυχολογίας με εξαίρεση τον ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σοφιστή και ανίδεο επί της φιλοσοφίας του Επίκουρου Ίρβιν Γιάλομ ο οποίος μελέτησε της ηδονιστικές αναφορές των Ρωμαίων οι οποίοι καπηλεύτηκαν τον Επίκουρο για να ωθήσουν σε ηδονιστικές κατευθύνσεις την κοινωνία της εποχής τους και όπως έπραξαν πραγματικά.

Έτσι λοιπόν ο Γιάλομ έγραψε μία ασυνάρτητη θεωρία χρησιμοποιώντας το όνομα του Επίκουρου και όπως είναι ήδη γνωστό στους γνώστες του αντικειμένου. Ταυτόχρονα ο άνθρωπος αυτός μη πιστεύοντας το υλικό της ψυχής, που τους ομοίους του επιεικώς ο Επίκουρος ονόμαζε ΑΝΟΗΤΟΥΣ, έγραψε και διδάσκει μία θεωρία ψυχολογίας η οποία καταργεί τον Φρόυντ. Την αναφορά μου αυτή τεκμηριώνουν ΠΑΜΠΟΛΛΑ πειράματα τα οποία αναδείχνουν ΑΝΟΗΤΟ τον διδάκτορα ψυχολογίας. Αναφέρομαι σε πειράματα τα οποία απέδειξαν την αισθαντικότητα διαμέσω των νευροδιαβιβαστών που άλλες φορές βρίσκονται και κινούνται ΕΝΤΟΣ του εγκεφάλου και άλλες φορές έχουμε κίνηση από τον εγκέφαλο προς την καρδιά. Οι τελευταίοι νευροδιαβιβαστές είναι αυτοί που ορίζονται από συναισθήματα αγάπης.

Εδώ κάπου ερωτώ όσους νομίζουν ότι όλα κινούνται από και διαμέσω του εγκεφάλου, η καρδιά που είναι ουσιαστικά αντλία κίνησης του αίματος τι σχέση έχει με τους νευροδιαβιβαστές;
Για ποιο λόγο πηγαίνουν οι ουσίες αυτές στην καρδιά;

Εδώ κάπου θέλω να αναφέρω ότι ανέλυσα τα σχετικά σε κάποια από τις πραγματείες μου ήδη και διευκρινίζω ότι η καρδιά είναι τόσο σωματική με ρόλο αντλίας όσο και ψυχική με ρόλο αισθαντικότητας των αισθήσεων της αγάπης και του μίσους. Η αναφορά μου αυτή δεν έχει σχέση με τον Επίκουρο όπως και πολλά άλλα της εγγραφής αυτής.

Μελετώντας λοιπόν κανείς τους Ρωμαίους βλέπει ότι η φιλοσοφία τους είναι τάση προς τις σωματικές ηδονές, ενώ οι μαθητές του Επίκουρου που έζησαν αιώνες νωρίτερα από τους Ρωμαίους αναφέρουν τον Επίκουρο ως λάτρη των ψυχικών ηδονών και με κορυφαία αναφορά αυτήν του Φιλόδημου ο οποίος αναφέρει την άποψη ότι ο Επίκουρος θεωρούσε ως υπέρτατη ηδονή την ηρεμία της ψυχής. Αλήθεια πόσο ΑΝΟΗΤΟΣ μπορεί να είναι κάποιος για να πιστέψει ότι ο Επίκουρος ήταν λάτρης των σωματικών ηδονών όταν αυτοί που αναφέρουν τα σχετικά έζησαν δύο αιώνες αργότερα, ενώ οι μαθητές του αντίθετα αναφέρουν τον Επίκουρο ως απαθή απέναντι στην ερωτική ηδονή και μάλιστα υπάρχει μία περιγραφή σχετική για ένα γεγονός που τελέστηκε στον Κήπο του Επίκουρου. Δεν αναφέρω βιβλιογραφία γιατί είναι λίγα τα στοιχεία που έχουμε για τον Επίκουρο και αυτός που θα μελετήσει ΕΥΚΟΛΑ τα βρίσκει. Φυσικά δεν θέλω να δώσω μασημένη τροφή στους φοιτητές οι οποίοι πρέπει να ψάξουν για να φτάσουν σε μία νόηση και μελέτες που θα ήθελα να είναι αντάξιες αυτών που είδα από την ένωση φιλολόγων Πλάτων προ της δεκαετίας του 1970.

Ο Επίκουρος λοιπόν διαχώρισε τις ηδονές σε κινητικές και μη.

Τι εννοούσε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ φιλόσοφος λοιπόν;;;

Ποιες είναι οι κινητικές και ποιες η μη κινητικές ηδονές;

Αναζήτησα πολύ στα κείμενα την ανάλυση αυτή και χρειάστηκε χρόνια μελετών μέχρι να κατασταλάξω στα συμπεράσματα που θα παρουσιάσω συνδυάζοντας πολλές γραφές και πειράματα επιστημόνων. Ακόμη έχω πολλά ερωτηματικά, αλλά ελπίζω πειράματα του μέλλοντος να ολοκληρώσουν την σημερινή εικόνα των απόψεων που φέρω επί του αντικειμένου.
Κινητικές λοιπόν ηδονές είναι ΟΛΕΣ οι ηδονές που έχουν σχέση με το σώμα και τις αισθήσεις. Αυτές γίνονται αντιληπτές από τα κέντρα των αισθήσεων καθώς η πληροφορία μεταφέρεται από τα αισθητήρια όργανα στον εγκέφαλο και αυτός μετά διαμέσω αγνώστων οδών κατευθύνει ή δεν κατευθύνει τους νευροδιαβιβαστές προς την καρδιά ή εντός του εγκεφάλου. Εδώ οι επιστήμονες αναφέρουν κάτι για ηλεκτρομαγνητικά κύματα και άλλες αηδίες που διάβασα σε ασυναρτησίες οι οποίες ονομάστηκαν έρευνες αν και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν τεκμηριώθηκε το κέντρο δημιουργίας των σημάτων αυτών και ο τρόπος επίσης δημιουργίας τους μοιάζει τόσο μετέωρος επιστημονικά και κατ’ επέκταση φιλοσοφικά που θεωρώ ΑΝΟΗΤΟΥΣ όσους πιστέψουν τα σχετικά χωρίς να μελετήσουν την υπόλοιπη θεωρία περί του εγκεφάλου ΑΛΗΘΙΝΩΝ επιστημόνων ιατρών και όχι μπουρδολόγων ψυχολόγων που ομιλούν για άυλη ψυχή και ψάχνουν για φαντάσματα εντός της άδειας κεφαλής τους.
Για χρόνια νόμιζα ότι η ακοή και η όραση είναι οι μη κινητικές ηδονές αλλά πριν μερικά χρόνια μία έρευνα που είδα να μιλάει για κάποιον νευροδιαβιβαστή που κινήθηκε στο άκουσμα της φωνής αγαπημένου προσώπου, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ΟΛΕΣ οι αισθήσεις εμπερικλείουν κινητικές ηδονές που γίνονται αντιληπτές από όσους τις προσδιορίζουν ως υπαρκτές.
Πρόσφατα λοιπόν επέστρεψα στην μελέτη του Επίκουρου και ΕΝΩ ΗΞΕΡΑ την αναφορά του στην υπέρτατη των ηδονών, δεν είχα σκεφτεί ότι η ψυχική ηρεμία είναι μία ΜΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΗΔΟΝΗ. Έτσι κατάλαβα ότι έψαχνα προς λάθος κατεύθυνση τις μη κινητικές ηδονές αν και είχα ήδη μελετήσει αρκετές φιλοσοφίες γύρω από τις ηδονές τόσο του σώματος όσο και της ψυχής.

Ποια άλλη θα μπορούσε λοιπόν να είναι μη κινητική ηδονή;

Η απόλαυση ενός τοπίου, θεωρούσα ότι θα μπορούσε να είναι μία μη κινητική ηδονή, αλλά διαπίστωσα όταν βίωσα την ηδονή αυτή, ότι κάποια διεργασία υπήρχε εντός της καρδιάς μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ηδονή αυτή είχε σχέση με την αγάπη προς την ομορφιά του τοπίου και άρα και αυτή ήταν κινητική.

Επέστρεψα λοιπόν μετά τα συμπεράσματα αυτά και πάλι στον Επίκουρο και αναζήτησα κάποια άλλη ηδονή μη κινητική. Διαπίστωσα ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ και σκέφτηκα ότι η ακινησία της ηδονής αυτής προέρχεται από την σιωπή και την πλήρη ακινησία όλων των κέντρων των αισθήσεων. Πρόκειται λοιπόν για δράση ακινησίας και θεωρώ ότι πρέπει να ήταν υπερβολικός ο Επίκουρος στην χρήση του πληθυντικού στην αναφορά του σε μη κινητικές ηδονές.

Άρα λοιπόν όλες οι ηδονές είναι κινητικές εκτός από την ψυχική ηρεμία η οποία είναι Η ΜΟΝΗ μη κινητική. Μακάρι κάποιος να μπορούσε να με διαψεύσει, γιατί έτσι θα ολοκλήρωνα χρόνια έρευνα σχετικά με τις ηδονές, έρευνα η οποία χρησιμοποίησε τόσο την ενεργή βίωση των ηδονών όσο και την παρατήρηση των κινήσεων προσώπου ή της ψυχής που αποτυπώνεται στα μάτια του πλάσματος το οποίο έχει την ευτυχία να βιώνει και να απολαμβάνει περισσότερο όλων τις ηδονές. Αναφέρομαι σαφέστατα στην γυναίκα.

Κλείνοντας λοιπόν το θέμα δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην περίπτωση της ηδονής που περιγράφεται στον πόνο από τον Επίκουρο. Ο Επίκουρος έλεγε ο πόνος αρχίζει με έναν έντονο παροξυσμό αρχικά και αφού περιέγραψε την πορεία του πόνου και τον τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ως ουδέτερος παρατηρητής (λάθε βιώσας) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στον πόνο συμπεριλαμβάνεται μία ηδονή.

Προβληματισμένος λοιπόν εγώ με τα σχετικά και προσπαθώντας να ελέγξω τον πόνο, αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν να ήταν μαζοχιστής ο Επίκουρος αλλά και ο Επίκτητος ο οποίος είχε νικήσει τον πόνο όσο ΚΑΝΕΙΣ άλλος καθώς είναι γνωστό ότι χλεύαζε τον βασανιστή του που προσπαθούσε να τον πονέσει, μέχρι που τελικά έσπασε το πόδι του χωρίς να βγάλει άχνα πόνου. Βιώνοντας λοιπόν πιο έντονο πόνο από ότι συνήθως το 2004 σε μία απλή επέμβαση που μου έγινε, κατάλαβα ότι όντως υπάρχει ένα είδος ηδονής στον πόνο. Αρχικά αυτή η ηδονή που έγινε αντιληπτή από την δράση του παυσίπονου και αργότερα την βίωσα δίχως αυτά. Πρόκειται για μία ηδονή η οποία προφανώς είναι και αυτή κινητική καθώς ο πόνος απαλύνεται σταδιακά και σβήνει με τρόπο που αυτός που τον βιώνει νοιώθει ότι του λείπει τελικά. Γιατί να συμβαίνει αυτό λοιπόν;

Αναρωτήθηκα λοιπόν κατά πόσο μπορεί ο Δημιουργός να είχε σχέση με αυτό. Γνωρίζοντας ότι από τον δημιουργό δόθηκαν τόσο στον άνθρωπο όσο και στα ζώα διάφορα ένστικτα, θεωρώ ότι πρόκειται για ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ, ο οποίος έδωσε την ηδονή αυτή η οποία από ελάχιστους γίνεται αντιληπτή, για να επιβραβεύσει όσους έχουν ασκηθεί στην υπομονή και δεν γκρινιάζουν όταν βιώνουν τον πόνο. Ασκήθηκα λοιπόν από μικρός με δάσκαλο τον πατέρα μου να μην δίνω σημασία στον πόνο και το γεγονός αυτό ορίστηκε με την σταδιακή αύξηση της υπομονής. Πειραματιζόμενος προσπάθησα να είμαι ανυπόμονος κατά την διάρκεια ενός έντονου πόνου όπως αυτός του χτυπημένου νυχιού και είδα πόσο αργούσε η ηδονή αυτή απάλυνσης του πόνου. Όταν αγνόησα τον πόνο συνεχίζοντας την εργασία μου είδα πόσο γρήγορα ένιωσα την ηδονή απάλυνσης του πόνου και τότε κατάλαβα ότι ο Επίκουρος ΑΥΤΗΝ εννοούσε ως ηδονή που ακολουθεί τον πόνο. Ανάλογη ηδονή είναι αυτή που ακολουθεί τον εμετό ο οποίος αφού απομακρύνει κάθε δηλητήριο από το στομάχι δίνει μία απάλυνση η οποία μοιάζει με την ηδονή που περιέγραψα του πόνου και είναι βεβαίως αφού ακολουθεί μίας κατάστασης κατά την οποία αισθάνεται πολύ άσχημα ο άνθρωπος .

Η ηδονή λοιπόν αυτή που αναφέρθηκε από τον Επίκουρο να ακολουθεί τον πόνο είναι ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ καθώς η ΑΓΑΠΗ που ΕΙΝΑΙ ο Θεός με την θνητότητα όρισε τόσο τον σωματικό όσο και σον ψυχικό πόνο ως βιώματα της ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΘΕΟΥ για να γνωρίζουν οι ανυπάκουοι κατά την ημέρα της σωτηρίας πόσο σκληρός μπορεί να γίνει και πάλι αν χρειαστεί ο Θεός. Αυτό γιατί ΘΕΛΕΙ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ η οποία θα είναι ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ και σε αυτήν θα οδηγηθούν ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ πολλοί από τους σημερινούς σκληρόκαρδους καθώς ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ και όπως περιγράφεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ.ε(9-30). Το απόσπασμα αυτό του Ευαγγελίου δείχνει ΠΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΙ είναι όσοι πιστεύουν ότι οι αλλόθρησκοι δεν θα σωθούν, όταν προς της έλευσης του Κυρίου υπήρχαν ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΛΑΟΥ που δεν είχαν ακούσει και δεν είχαν πιστέψει στον Λόγο του Θεού. ΑΛΙΜΟΝΟ αν ο Θεός που ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ήταν τόσο άδικος.