Ο διάλογος "Σοφιστής" του Πλάτωνα(οι σοφιστικές τεχνικές)

Φίλοι μου

Αυτή η δημοσίευση δεν είναι η τελική του διαλόγου αυτού. Θα ακολουθήσουν αποσπάσματα του διαλόγου τα οποία θεωρώ ότι είναι χρήσιμα καθώς διαφαίνεται από αυτά ότι ο Ξένος ο Ελεάτης, ο Σωκράτης, ο Θεαίτητος και Θεόδωρος αλλά και κατ΄επέκταση ο Πλάτωνας μιλούσαν για τον ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΠΑΝΤΩΝ και ότι θεωρούσαν ειδωλολάτρες τους σοφιστές. Θα σας δώσω τα αποσπάσματα σε επόμενη ή επόμενες δημοσιεύσεις καθώς σήμερα θα συνοψίσω τα συμπεράσματα του διαλόγου. Το γεγονός λοιπόν ότι ξεχωρίζεται η ειδωλολατρεία και ο Δημιουργός σε λεκτικές αναφορές ενόχλησε ορισμένους, οι οποίοι είναι αυτοί που δημιούργησαν την νέα Ελληνική θρησκεία καθώς και οι μηδενιστές, οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την αποκάλυψη του Κώστα Αξελού για το παιχνίδι του συνόλου των συνόλων που είναι αναφορά που καθορίζει ως φαύλο κύκλο το παράδοξο του Ράσελ, το οποίο είναι μία άλλη έκδοση ενός φαύλου κύκλου ο οποίος παρουσιάζεται στον διάλογο αυτό. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα επεκταθώ με λεπτομέρειες στον φαύλο κύκλο αυτό. Ο Ελεάτης Ξένος στον διάλογο αυτό παρουσιάζει συνολικά τρεις φαύλους κύκλους οι οποίοι δεν είδα να παρουσιάζονται και να αναλύονται από την κυρία της οποίας την συγγραφή χρησιμοποιώ. Αντίθετα ασχολήθηκε με τις διχοτομήσεις του Ξένου ο οποίος με τον τρόπο αυτό προσπαθούσε να δείξει τις κατηγορίες σοφιστών που υπάρχουν με μία διδακτική μέθοδο ουσιαστικά και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Στον διάλογο αυτό λοιπόν παρουσιάζονται όλες οι μορφές του σοφιστή τον οποίο παρουσιάζει ο Ξένος ο Ελεάτης και κατ΄επέκταση ο Πλάτωνας ως διαχειριστή του ψεύδους. Δεν θα μείνω στο κείμενο επακριβώς αλλά θα παρουσιάσω τα κυριότερα σημεία του λόγου του σοφιστή στα οποία συγκαταλέγονται και τεχνικές που εμπνεύστηκαν οι νεοσοφιστές. Επομένως θα συμπληρώσω την ανάλυση του Πλάτωνα με τις εμπνεύσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα από τους απανταχού σοφιστές. Ουσιαστικά αυτές είναι υποκατηγορίες όσων αναφέρθηκαν και έτσι ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να συμπληρωθεί η ανάλυση καθώς οι νεότεροι στοχαστές και ειδικά οι νεοσοφιστές είναι απλά ΜΙΜΗΤΕΣ των αρχαιότερων γεγονός που δείχνει την μωρουδίστικη συμπεριφορά των σοφιστών όπου το σύνθετο μωρός δεν έχει την έννοια του μικρού παιδιού αλλά του ΑΝΟΗΤΟΥ.

Έτσι λοιπόν ο σοφιστής είναι αυτός που:

- Διδάσκει αποδεχόμενος χρηματική αμοιβή (Η σημερινή άσκηση διδακτικού επαγγέλματος είναι θεμιτή και δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ)

-Εμπορεύεται την διδασκαλία της αρετής (Εδώ γίνεται παραλληλισμός με τα μαθήματα αυτογνωσίας και αγάπης Βουδιστών διδασκάλων)

-Καπηλεύεται την διδασκαλία της αρετής

-Εμπορεύεται τεχνικές μάθησης οι οποίες δεν συνάδουν με την παιδεία της πολιτείας

-Χρησιμοποιεί την εριστική τέχνη η οποία οδηγεί στην λογομαχία.

-Καθορίζει τις τεχνικές μάθησης εμποδίζοντας αυτές που θα οδηγήσουν στην πλήρη αποκρυπτογράφηση της έννοιας.

-Αποπροσανατολίζει την συζήτηση

-Δημιουργεί φαύλους κύκλους με αποτέλεσμα η ορθότητα και η μη ορθότητα του λόγου να μην διαφέρουν με αποτέλεσμα η αλήθεια να μοιάζει ουτοπία. Έτσι προσδίδει αληθοφάνεια σε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΨΕΥΔΗ τα οποία διαπραγματεύεται με στόχο την απόκτηση της πειθούς.

- Αναζητεί ομοιότητες τις οποίες ανακαλύπτει σε επιστημονικές θεωρίες με αποτέλεσμα να εκμεταλλεύεται την επιστημονική άγνοια του συνομιλητή και έτσι να μοιάζει αυτός με σοφό και όχι με σοφιστή.

-Είναι φτηνή απομίμηση των διδασκάλων του καθώς δεν μπορεί να φέρει την προσωπική του ταυτότητα.(Εδώ συγκαταλέγεται και η μάθηση δια της παπαγαλίας η οποία οδηγεί σε σοφιστικό ταμπεραμέντο)

Εξηγώ ότι ορισμένες λεπτομέρειες (ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ) των παραπάνω δεν περιγράφονται στο κείμενο του Πλάτωνα αν και Λακωνικά οριοθετούνται.

Εδώ κάπου πρέπει να σας παραθέσω ένα μόνο στίχο για σήμερα του διαλόγου.

Θεαίτητος: Είναι αδύνατο να τον χαρακτηρίσουμε σοφό γιατί βέβαια θεωρήσαμε ότι αυτός δεν γνωρίζει τίποτα. Επειδή όμως είναι μιμητής του σοφού, πρόδηλα θα λάβει ένα όνομα, που να παράγεται από αυτό, και περίπου ήδη έχω καταλάβει ότι πρέπει αληθινά να αποκαλέσουμε με αυτό το όνομα εκείνον τον πραγματικά γνήσιο σοφιστή.

Είναι φανερό λοιπόν ότι υπάρχει γνήσιος διαχωρισμός του σοφού από τον σοφιστή καθώς σήμερα οι νεοσοφιστές προσπαθούν να δηλώσουν σοφία στην σοφιστική σχολή η οποία στην αρχαιότητα ορίστηκε ως σχολή διαπραγμάτευσης του ψεύδους και όπως με σαφήνεια παρουσιάζεται από τον Πλάτωνα.