1η δημοσίευση.
Σήμερα αρχίζω να σας μεταφέρω σε συνέχειες την μετάφραση του αρχαίου κειμένου "Περί αρετών και κακιών" που μας σώζεται από τον Αριστοτέλη.
Σας ενημερώνω ότι θα χρησιμοποιήσω την μετάφραση από την κυρία Σωτηρία Τριαντάρη - Μαρά η μετάφραση της οποίας είναι έξοχη και ελπίζω να μην κάνω ΚΑΝΕΝΑ λάθος στην αντιγραφή γιατί πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι λάθους, ειδικά σε αντιγραφές. Όπως ξέρετε δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία σε ορθογραφικά λάθη και αυτό γιατί σήμερα οι λέξεις γράφονται με τρόπο που αύριο θα είναι λανθασμένος και αντίστροφα. Οι κανόνες ορίζονται από ανθρώπους οι οποίοι συχνά οδηγούν σε κατάπτωση μία ΠΑΝΑΞΙΑ γλώσσα η οποία δόθηκε από τον ΕΝΑ ΘΕΟ σε λαό ΠΑΝΑΞΙΟ ο οποίος θα ελάμβανε τα πρωτεία και όπως ΟΝΤΩΣ έγινε και το γνωρίζουμε από τον ΕΒΡΑΙΟ Απόστολο Παύλο του οποίου τον Λόγο προπηλακίζουν οι ΑΝΙΔΕΟΙ Αντισημιτιστές αν και ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΑΥΤΟΣ, όρισε ως γνωστά τα σχετικά προς εμάς.
Πρόκειται λοιπόν για κείμενο που κατέχω από βιβλίο των εκδόσεων Ζήτρος που αφορά τον Αριστοτέλη με τίτλο "Περί μέθης- περί αρετών και κακιών-περί κόσμου". Επίσης θέλω να τονίσω ότι θα προσθέσω ορισμένες παρενθέσεις οι οποίες θα είναι επεξηγηματικές του κειμένου και δεν περιέχονται στο κείμενο το οποίο έχω στην κατοχή από την έξοχη εργασία της κυρίας που προαναφέρθηκε.
Αρχίζω λοιπόν με τον πρώτο στίχο και συνεχίζω με επεξηγηματικά δικά μου σχόλια που θα δείχνουν την ΑΝΑΙΔΕΙΑ σύγχρονων επιστημόνων και ψυχολόγων να αγνοήσουν τα αρχαία κείμενα. Εξηγώ λοιπόν για τις ασυναρτησίες εννοιών που χρησιμοποιούνται με τα περί ασυνείδητου και υποσυνείδητου των οποίων οι θεωρίες ΕΥΚΟΛΑ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ με την χρήση των λέξεων προδιάθεση και αυθορμητισμός και όπως έχω σχολιάσει στο παρελθόν. Ο σχολιασμός μου αυτός αποτέλεσε πηγή ερίδων από ανθρώπους οι οποίοι δέχονται αψήφιστα τα συμπεράσματα διαφόρων επιστημονικών οι οποίοι ενδέχεται να έχουν κάνει ΤΕΛΕΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ πειραματικά, αλλά να λανθάνουν απλά επειδή δεν αποδέχονται την υλική υπόσταση της ψυχής ή δεν αποδέχονται αρχαιότερους ψυχολόγους και φιλοσόφους οι οποίοι μελέτησαν το αντικείμενο. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Φρόυντ αλλά και τους αρχαίους φιλοσόφους Πλάτωνα, Επίκουρο και Αριστοτέλη κείμενο του οποίου θα αναλύσω εδώ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ την έξοχη εργασία της κυρίας Τριαντάρη η οποία συνδυάζει πληθώρα γραφών με τρόπο ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΖΕΙ και δεν αποτελεί ανάλυση επιπέδου ενός καθηγητού Γεωργούλη Κ.Δ. μία πραγματεία του οποίου χρησιμοποιήθηκε για την συγγραφή αυτή αν και υπήρχαν άλλες του ίδιου καθηγητού ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΕΣ και πιο εμπεριστατωμένες, μία περίληψη των οποίων είχα μελετήσει στο παρελθόν.
Ο καθηγητής Γεωργούλης που προανέφερα προτάθηκε για την Ακαδημία Αθηνών εκείνα τα χρόνια που διέπρεπε αλλά μερικοί τον κατηγόρησαν ότι έφερε Σοσιαλιστικές πεποιθήσεις και δεν εισήλθε στην Ακαδημία ΑΝ ΚΑΙ ΔΙΕΠΡΕΠΕ ΔΙΕΘΝΩΣ, τις τύχες της οποίας κρατούσαν άνθρωποι των οποίων οι γραφές σήμερα αποτελούν ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ φιλοσοφίας και όπως κατά καιρούς έχω σχολιάσει σε διάφορους χώρους (φόρουμ και ιστολόγια), αποκαθιστώντας το αρχαίο κείμενο το οποίο στρέβλωσαν μερικές φορές εσκεμμένα κάποιοι από τους κυρίους αυτούς.
Μετάφραση κειμένου του Αριστοτέλη περί αρετών και κακιών:
1. Οι καλές πράξεις είναι άξιες επαίνου, ενώ οι αισχρές πράξεις είναι μεμπτές. Οι αρετές προπορεύονται από τις καλές πράξεις (αποτελούν πηγή των καλών πράξεων), ενώ οι κακίες από τις αισχρές. Συνεπώς οι αρετές είναι αξιέπαινες και οι αιτίες των αρετών και τα αποτελέσματά τους και τα όσα γίνονται εξαιτίας των αρετών και τα έργα τους είναι αξιέπαινα, ενώ τα αντίθετα είναι τα μεμπτά.
Αν θεωρήσουμε σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ότι η ψυχή διαιρείται σε τρία μέρη, τότε η μεν φρόνηση είναι η αρετή του λογικού, η δε πραότητα και η ανδρεία είναι του θυμικού, και η σωφροσύνη και η εγκράτεια του επιθυμητικού, και οι αρετές ολοκλήρωσης της ψυχής η δικαιοσύνη και η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία.
Ενώ η μεν απερισκεψία είναι η κακία του λογικού (μέρους της ψυχής) η δε προς οργή διάθεση και η δειλία του θυμικού, και η ακολασία και η ακράτεια του επιθυμητικού και οι κακίες ολοκλήρωσης της ψυχής είναι αδικία και η φιλαργυρία και η μικροψυχία. (...συνεχίζεται)
Σχετικά με το 1.
Εδώ ο Αριστοτέλης προχωράει σε διαχωρισμό των αρετών και των κακιών με βάση τον Πλάτωνα και τον διαχωρισμό αυτού της ψυχής και λογικό, θυμικό, επιθυμητικό.
Ο διαχωρισμός αυτός της ψυχής από τον Πλάτωνα είναι ουσιαστικά διαχωρισμός του νου ο οποίος ουσιαστικά λειτουργεί μέσα από τις τρεις αυτές κατηγορίες στις οποίες εντάσσει και ο Αριστοτέλης της αρετές.
Βλέπουμε ότι αναφέρεται η ολοκλήρωση της ψυχής και ουσιαστικά η μελέτη των αρετών αποτελεί μία διδασκαλία ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ, κάτι που ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ, καθηγητές Φιλοσοφικών σχολών και ψυχολόγοι έχουν αντιληφθεί. Μέσα σε αυτούς εντάσσονται μόνο όσοι έχουν μελετήσει την επίγνωση και όπως διδάσκεται σε Ανατολικές σχολές. Τα σχετικά λοιπόν οδηγούν στην απόκτηση της αυτογνωσίας με μια ανάλυση η οποία στις Ανατολικές διδασκαλίες γίνεται τόσο επιφανειακά όσο φαίνεται ο αφρός του σαπουνιού στα νερά στα οποία αναμείχθηκε. Η μελέτη του Όσσο επί της αυτογνωσίας αγγίζει λίγο εσώτερες και βαθύτερες πτυχές αυτογνωσίας και αυτό προκύπτει από τις μελέτες του των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που είχε ο εξαίρετος αυτός σύγχρονος φιλόσοφος.
Παρατηρούμε λοιπόν εδώ τον Αριστοτέλη να αποδέχεται τον Πλάτωνα του οποίου ο διαχωρισμός δεν έχει καμιά σχέση με τους διαχωρισμούς των σύγχρονων του νου σε ασυνείδητο και υποσυνείδητο οι οποίες έννοιες είναι έννοιες παρωδίας του κειμένου στο οποίο χρησιμοποιούνται και δημιουργούν κάτι που μοιάζει να είναι σωστό, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ΑΝΟΗΣΙΕΣ και όπως χαρακτήριζε ο Επίκουρος τις θεωρίες άυλου της ψυχής στην Επιστολή του προς Ηρόδοτο. Αυτό το αναφέρω για να μην ενοχληθεί ο αναγνώστης ο οποίος στο όνομα του σεβασμού του ομιλητή έχει μάθει να καταπίνει κάθε τι ακατανόητο και κάθε μια ανοησία, αηδία βλακεία και δεν ξέρω εγώ πως θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το κάθε τραγικό ψεύδος που προάγει μία γνώση από την οποία δύσκολα απαγκιστρώνεται κάποιος και αυτό γιατί μερικοί του έθρεψαν την πεποίθηση ότι σήμερα ότι λέγεται από τους επιστήμονες είναι και αλάνθαστο.
Αντίθετα λοιπόν με τα «κέρατα» εννοιών που είναι τα περί ασυνείδητου και υποσυνείδητου ο Πλάτωνας μίλησε για τα εξής απλά: 1.λογικό, το οποίο είναι ουσιαστικά εκείνο το μέρος του νου ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΛΑ, το οποίο ορίζει την συνετή δράση του ανθρώπου, 2. Θυμικό, το οποίο είναι ουσιαστικά οι μνήμες τις οποίες μπορεί να συγκρατεί ο άνθρωπος και το 3. Επιθυμητικό, που είναι ουσιαστικά εκείνο το μέρος του νου που ορίζει τις επιθυμίες.
Στην πραγματικότητα ο παραπάνω δεν αποτελεί επιστημονικός διαχωρισμός του νου αλλά απλά φιλοσοφικός και οδηγεί στην νόηση του τρόπου σκέψης και δράσης του ανθρώπου γεγονός που τελικά ορίζει τον αυτοέλεγχο και την αυτογνωσία σε όσους μελετούν βαθύτερα την σχετική δυνατότητα γεγονός που είναι σπάνιο αφού οι περισσότεροι αποστρέφουν την σκέψη τους σε κάθε κουραστική έννοια με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξηγήσουν επαρκώς ΚΑΜΙΑ έννοια και να θεωρούν τον εαυτό τους αλάνθαστο.
Στη συνέχεια και σε επόμενες δημοσιεύσεις θα εισέλθω σε βαθύτερες αναλύσεις περί αρετών και του τρόπου που διαχωρίζονται αυτές από τον Αριστοτέλη γεγονός που ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΝΕΝΟΣ συγγραφέα αλλά νοήσεις οι οποίες προήλθαν μετά από πολύωρο προβληματισμό επί των αρχαίων κειμένων και με σχολαστικές αναλύσεις οι οποίες προκύπτουν με μελέτη φράση προς φράση του αρχαίου κειμένου το οποίο αντιπαραβλήθηκε με την μετάφραση για τυχόν παρανοήσεις που συχνά γίνονται από ορισμένους οι οποίοι χρησιμοποιούν τυχαίες λέξεις από το λεξικό για να ορίσουν αυτό που ήθελε να πει ο αρχαίος φιλόσοφος δημιουργώντας ένα έκτρωμα τελικά κειμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου