Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Περί Αρετών και Κακιών του Αριστοτέλη (2η δημοσίευση)

Μετάφραση κειμένου του Αριστοτέλη:


2. Η μεν φρόνηση είναι αρετή του λογικού (μέρους της ψυχής κατά τον Πλάτωνα) και προετοιμάζει αυτούς που τείνουν προς την ευδαιμονία. Η πραότητα είναι η αρετή του θυμικού σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δύσκολα παρασύρονται από την οργή. Η ανδρεία είναι η αρετή του θυμικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν τρομάζουν από τον φόβο του θανάτου. Η σωφροσύνη είναι η αρετή του επιθυμητικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν επιθυμούν τις απολαύσεις των κακών(παρά φύσιν και μίσους) ηδονών. Η εγκράτεια είναι η αρετή του επιθυμητικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι ελέγχουν με την λογική την επιθυμία να παροτρύνονται στις κακές(παρά φύσιν και μίσους) ηδονές. Η δικαιοσύνη είναι η αρετή της ψυχής που έχει την ιδιότητα να διανέμει τα αγαθά ανάλογα με την αξία. Η γενναιοδωρία είναι η αρετή της ψυχής, που ξοδεύει πολλά για τα καλά πράγματα. Η μεγαλοψυχία είναι η αρετή της ψυχής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να προξενήσει την ευτυχία και την ατυχία(δυστυχία), την τιμή και την ατιμία. ( ...συνεχίζεται).



Στον δεύτερο αυτό στίχο ο Αριστοτέλης συνεχίζει και προσδιορίζει σε ποιο τμήμα της ψυχής κατά τον Πλάτωνα ανήκει η κάθε αρετή. Σε αυτό το απόσπασμα φαίνεται ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ότι οι αρχαίοι και ειδικότερα ο Αριστοτέλης στον οποίο αναφέρομαι πίστευαν στην αυτογνωσία (να γνωρίζεις τον εαυτό σου), και η φιλοσοφία αυτή εδώ των στίχων της πραγματείας που θα παρουσιάσω στο τέλος σε μία ολοκληρωμένη συγκεντρωτική και ΚΑΘΑΡΗ δημοσίευση, είναι ουσιαστικά η ανάλυση του τρόπου που θα αποκτηθεί η αυτογνωσία αναλύοντας τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου και την επιλογή της αγάπης ή του μίσους με τρόπο σωστό αλλά και λανθασμένο σε μία περίπτωση που θα εντοπίσω και θα εξηγήσω σε επόμενη δημοσίευση.

Μέχρι εδώ λοιπόν ο Αριστοτέλης μίλησε για την πηγή των αρετών στον νου του ανθρώπου διαχωρίζοντας την λογική από τις μνήμες και τις επιθυμίες. Παρακάτω λοιπόν θα προχωρήσω σε δική μου φιλοσοφία η οποία πηγάζει από μελέτες μου στον ψυχολογικό παράγοντα ο οποίος επηρεάζει την σκέψη.


Σαν Γιώργης λοιπόν, εδώ θέλω να προσθέσω πλέον ότι η ΕΝΤΟΝΗ επιθυμία συχνά ελέγχει την λογική αλλά και ο αυθορμητισμός ορίζει λάθη επιλογών και απομάκρυνση από τις αρετές. Ο αυθορμητισμός πηγάζει από το θυμικό, δηλαδή από τις μνήμες και συχνά υπάρχει μία προδιάθεση αυτού που θα ορίσει πράξεις ή λόγους από τις εσώτερες επιθυμίες του ανθρώπου οι οποίες αν είναι επιθυμίες αρετών, οδηγούν τον άνθρωπο σε αυθόρμητες επιλογές αρετής και αν βέβαια υπάρχει ΚΑΘΑΡΗ η επιλογή της αγάπης στην καρδιά του ανθρώπου. Αν οι επιθυμίες πηγάζουν από το μίσος, θα οριοθετήσουν τις κακίες και όπως θα αναδειχθεί στη συνέχεια από την ανάλυση του Αριστοτέλη σε επόμενη δημοσίευση.


Ο Αριστοτέλης λοιπόν εδώ εντόπισε στο όνομα της πραότητας την αοργησία η οποία είναι ουσιαστικά το πρώτο στάδιο της Κλίμακας της Ορθοδοξίας η οποία είναι Η ΙΔΙΑ με αυτή που παρουσίασε ο Ερμής ο τρισμέγιστος καθώς και ο Κέβης ο μαθητής του Σωκράτη. Η Κλίμακα θεωρώ ότι είναι αδύνατο να μην ήταν γνωστή στον Αριστοτέλη την εποχή που έγραφε τα σχετικά. ΟΛΕΣ οι αρετές οριοθετούνται από τα στάδια της Κλίμακας κάτι που θα αναδειχθεί στη συνέχεια καθώς η Κλίμακα ουσιαστικά είναι Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ στην οποία στόχευαν ΟΛΟΙ οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.


Είναι προφανές ότι οι δημοσιεύσεις στους χώρους των ιστολογίων απαιτούν μικρές καταχωρήσεις; και να με συμπαθάτε που προχωρώ αργά στο κείμενο. Όπως ήδη ανέφερα στο τέλος θα παρουσιάσω συνολικά ΜΟΝΟ ΤΟΥ το κείμενο του Αριστοτέλη και έτσι θα μπορεί να έχει πρόσβαση ο καθένας συνολικά σε αυτό και σε μια ΕΞΟΧΗ μετάφραση την οποία είχα την ευτυχία να αποκτήσω με το βιβλίο που προανέφερα στην χθεσινή μου δημοσίευση.


Εδώ κάπου θέλω να σχολιάσω την τελευταία φράση του δεύτερου αυτού στίχου της πραγματείας του Αριστοτέλη.

Η μεγαλοψυχία είναι ουσιαστικά η οριοθέτηση της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Με την μεγαλοψυχία πραγματικά ο άνθρωπος ορίζει την ευτυχία και αφού βιώνει την ΔΥΝΑΜΗ της συγχώρεσης των λαθών του εχθρού (κάτι που ο Αριστοτέλης δεν οριοθετεί επαρκώς αλλά εμμέσως). Το μίσος στην ψυχή του ανθρώπου είναι ένα σκουλήκι που του τρώει τα σωθικά και αφού προδιαγράφει την εκδικητικότητα για την οποία θα αναφερθώ και πάλι σε επόμενη δημοσίευση καθώς σχολιάζεται αυτή από τον Αριστοτέλη και είναι μία από τις κακίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου