6.Η απερισκεψία έγκειται στην εσφαλμένη εκτίμηση των πραγμάτων, το να αποφασίζει ο άνθρωπος εσφαλμένα, το να συμπεριφέρεται με κακό τρόπο, το να χρησιμοποιεί με εσφαλμένο τρόπο τα υπάρχοντα αγαθά, το να έχει εσφαλμένη γνώμη περί των ωραίων και καλών πραγμάτων της ζωής. Την απερισκεψία ακολουθεί η απειρία, η αμάθεια, η ακράτεια, η αδεξιότητα και η επιλησμοσύνη.
Στην οργιλότητα ανήκουν τρία είδη, η έκρηξη οργής, η πικρία, και η κατήφεια. Χαρακτηριστικό του οργίλου είναι ότι δεν μπορεί να υπομείνει ούτε τις μικρές αδικίες ούτε τα σφάλματα, και είναι ικανός να τιμωρήσει και να εκδικηθεί και θυμώνει πολύ εύκολα από τα έργα και τα λόγια του οποιουδήποτε. Την οργιλότητα ακολουθεί ο ευέξαπτος, ο ασταθής και ο πικρόχολος χαρακτήρας και εκείνος που στεναχωριέται για ασήμαντα πράγματα και αυτά τα αισθάνεται παροδικά και σε σύντομο διάστημα.
Στην δειλία συνίσταται το να ανησυχεί ο άνθρωπος εύκολα από τυχαίους φόβους, και μάλιστα από τον φόβο του θανάτου και τις σωματικές βλάβες και το να παραδέχεται ο άνθρωπος ότι είναι καλύτερο το να επιβιώσει όπως-όπως παρά να πεθάνει επάξια. Τη δειλία ακολουθεί η μαλθακότητα, η ανανδρία, η οκνηρία, η μικροψυχία, και μάλιστα περιέχει κάποιο στοιχείο διακριτικότητας και πραότητας χαρακτήρα.
Στην ακολασία συνίσταται το να επιλέγει ο άνθρωπος τις απολαύσεις των βλαβερών και ανήθικων ηδονών, και το να νομίζει μάλιστα ότι είναι ευτυχισμένοι αυτοί που διάγουν το βίο τους με τέτοιου είδους ηδονές, και το να αγαπά τα γελοία και το να αγαπά τα αστεία και το να αγαπά την βωμολοχία και το να είναι διεφθαρμένος στα λόγια και στα έργα. Την ακολασία ακολουθεί η αταξία, η αναισχυντία, η άτακτη και ακόλαστη(ακολασία= η ροπή προς πράξεις που είναι κολάσιμες) διαγωγή, η πολυτέλεια, το αλόγιστο, η αμέλεια, η παραμέληση και η χαλάρωση των ηθών.
Στην ακράτεια έγκειται το να επιλέγει ο άνθρωπος τις απολαύσεις των ηδονών, που εμποδίζουν την λογική, και ενώ νομίζει ότι είναι καλύτερο πως δεν πρέπει να συμμετέχει σε αυτές, συμμετέχει ακόμη πιο πολύ, και ενώ γνωρίζει ότι δεν πρέπει και τα σωστά και αυτά που τον συμφέρουν, τα παραμερίζει για χάρη των ηδονών. Την ακράτεια ακολουθεί η μαλθακότητα και η αναβλητικότητα και τα περισσότερα από αυτά τα οποία συνοδεύουν την ακολασία.
...................................................
Στο απόσπασμα αυτό δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω και αφού εδώ οφείλει η ανάλυση του Αριστοτέλη να έχει τον πρώτο λόγο με την ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ που την διακρίνει.
Στον επόμενο πρότελευταίο στίχο σας έχω ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ και αφού ΘΑ ΔΙΟΡΘΩΣΩ την κυρία Τριαντάρη της οποία την μετάφραση χρησιμοποιώ, η οποία ΣΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΝΟ επηρεάστηκε από ΛΑΘΗ ΑΛΛΩΝ στην ερμηνεία των λέξεων και παρεκτράπηκε το κείμενο από την αρχική του σημασιολογία των εννοιών. Έτσι ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ αυτό που ήθελε να πει ο Αριστοτέλης αλλά και οι δυο λέξεις με την ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ και ΑΥΘΕΡΕΤΗ ερμηνεία που τις δόθηκαν θα αποκτήσουν την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΝΝΟΙΑ. Μιλώ για την ελευθεριότητα και την ανελευθερία οι οποίες μεταφράστηκαν ως γενναιοδωρία και φιλαργυρία αντίστοιχα δείχνοντας τον Αριστοτέλη ΑΝΟΗΤΟ καθώς αναφέρει στο κείμενο τόσο την γενναιοδωρία όπως και την φιλαργυρία να προκύπτουν από την ελευθεριότητα και την ανελευθερία γεγονός το οποίο μου δημιούργησε ΑΛΓΕΙΝΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ καθώς θεωρούσα ότι η Κυρία Τριαντάρη είχε κά;νει ΕΞΟΧΗ εργασία. Χρειάστηκα βέβαια μερικές ώρες προβληματισμό και θυμήθηκα ότι η κατοχή περουσίας ή μη, ήταν στοιχείο ελευθερίας στην αρχαία Ελλάδα γεγονός που ορίζει ότι η ελευθεριότητα και η ανελευθερία είχαν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΑ με την οποία χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή