4.Η ορθή κρίση είναι η αρετή της φρόνησης ,το να κρίνει ο άνθρωπος τα καλά και τα κακά και όλα αυτά τα πράγματα στη ζωή του, τα οποία πρέπει να επιθυμεί και να αποφεύγει, το να χρησιμοποιεί σωστά όλα τα υπάρχοντα αγαθά, το να συμπεριφέρεται σωστά, το να αντιμετωπίζει σωστά τις συγκυρίες, το να χρησιμοποιεί με ευφυΐα τους λόγους και τα έργα, το να έχει πείρα(καλή γνώση)όλων των χρήσιμων πραγμάτων. (Σαν Γιώργης ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ με την παρένθεση της κυρίας Τριαντάρη της οποίας την μετάφραση χρησιμοποιώ, περί καλής γνώσης. Η πείρα στην αρχαία Ελλάδα σαν έννοια ήταν ΠΑΝΤΑ η βίωση της υπό διαπραγμάτευση έννοιας, δηλαδή το «λάθε βιώσας». Το ορθό θα ήταν λοιπόν η παρένθεση να είναι «λάθε βιώσας»).Η μνήμη, η εμπειρία και η οξύνοια είτε καθεμιά από αυτές προέρχονται από την φρόνηση, είτε ακολουθούν την φρόνηση, είτε μερικές από αυτές αποτελούν τις αιτίες της φρόνησης, όπως ακριβώς η εμπειρία και η μνήμη, είτε κάποιες ακολουθούν μέρη της, όπως η σωφροσύνη και η οξύνοια.
Στην πραότητα έγκειται το να μπορεί να υποφέρει ο άνθρωπος, με καλό τρόπο, τις άδικες πράξεις και την περιφρόνηση, και το να μη βιάζεται να τιμωρήσει, και το να μην παρασύρεται εύκολα από την οργή, και να μην εκδηλώνει πικρία με την συμπεριφορά του και διάθεση για φιλονικίες, αλλά να έχει ψυχική ηρεμία και σταθερότητα.
Στην ανδρεία έγκειται το να μην τρομάζει ο άνθρωπος από τον φόβο του θανάτου, και να είναι θαρραλέος στις συμφορές και τολμηρός στους κινδύνους, και να προτιμά να πεθάνει με ευπρέπεια παρά να επιβιώσει με απρέπεια, και να γίνεται αίτιος της νίκης. Ακόμη ανδρεία είναι το να μοχθεί ο άνθρωπος και να υπομένει και να προτιμά να φέρεται γενναιοπρεπώς. Την ακολουθεί η μεγάλη τόλμη, η ευψυχία και το θάρρος, και επιπλέον η εργατικότητα και καρτερία.
Στη σωφροσύνη έγκειται το να μην μένει ο άνθρωπος έκθαμβος εμπρός στις απολαύσεις των σωματικών ηδονών, και να μην ορέγεται καμία κακή ηδονή, και το να φοβάται την αταξία και καθ'; όμοιο τρόπο να τακτοποιεί στην ζωή του τα μικρά και τα μεγάλα. Τη σωφροσύνη ακολουθεί η καλή διαγωγή, η κοσμιότητα, ο σεβασμός η ευσέβεια.
Σήμερα θα ήθελα να σχολιάσω το γεγονός των προσθηκών των παρενθέσεων καθώς επίσης και την διαφορετικότητά μου από την κυρία Τριαντάρη η οποία ΔΕΝ ΕΞΗΓΕΙ επαρκώς τον διαχωρισμό του Πλάτωνα και όπως τον προσδιόρισα αρχικά ως λογικό το τμήμα της σκέψης που αφορά την λογική. Στο βιβλίο της κυρίας Τριαντάρη παρουσιάζεται το λογικό ως φρόνηση με αντίθετο την απερισκεψία ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αρετή και μια κακία ΜΟΝΟ και όχι για διαχωρισμό της ψυχής. Ανάλογα το θυμικό το οποίο είναι ουσιαστικά οι μνήμες, ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ έτσι και αναφέρει κάποιες από τις αρετές επίσης και το ίδιο πράττει και με τι επιθυμητικό το οποίο ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ όπως είναι φανερό ότι πρόκειται για τις επιθυμίες και απλά αναφέρει κάποιες από τις αρετές και κακίες επίσης όπως και προηγουμένως.
Διευκρινίζω λοιπόν ότι οι παρενθέσεις στις μεταφράσεις με κόκκινο χρώμα είναι δικές μου και οι άλλες είναι της κυρίας Τριαντάρη.
Έτσι λοιπόν αναρωτιέμαι και καθώς είδα ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ συγγραφές οι άνθρωποι που σχολιάζουν να ανοίγουν παρενθέσεις και αυτές να μην ορίζουν συχνά ΤΙΠΟΤΑ από όσα αναφέρονται στο αρχαίο κείμενο, ή να αναλύουν κείμενα τα οποία ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ, και το γεγονός αυτό διαπίστωσα με τα χρόνια δεν αναπαράγεται απλά, αλλά οδηγεί ΣΕ ΣΥΝΕΧΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ των αρχαίων φιλοσόφων. Ανάλογα είδα παρενθέσεις στην Καινή Διαθήκη που στερούν από το αρχαίο κείμενο νοήματα καθώς ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να εκφραστεί με πληρότητα σε μία μετάφραση αρχαίου κειμένου ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ αν πρόκειται για τον Λόγο του Θεού.
Σχετικά με το αρχαίο κείμενο έχω να αναφέρω μόνο ότι εδώ ο Αριστοτέλης ξεδιπλώνει τις αρετές και τις κακίες και δεν έχω να προσθέσω κάτι το ουσιώδες πέρα από όσα έχω ήδη αναφέρει.Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όσο ξεδιπλώνεται το κείμενο μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι έχουμε μία όλο και μεγαλύτερη είσοδο στην Κλίμακα που παρουσίασε ο Κέβης ή ο Ερμής ο Τρισμέγιστος που είναι ΑΥΤΟΥΣΙΑ η Κλίμακα της Ορθοδοξίας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ως γνωστόν συνομιλούσε με τον ΕΝΑ ΘΕΟ τον οποίο ονόμαζε Ποιμάνδρη (ο Ποιμήν τους άνδρας) η οποία Κλίμακα είναι αυτή που προχωράει στην ολοκλήρωση της ψυχής στην οποία ολοκλήρωση υπήρχε ήδη μία αναφορά στον πρώτο στίχο με την αναφορά στις αρετές ολοκλήρωσης της ψυχής.
Όσο προχωράει το κείμενο θα βλέπετε όλο και περισσότερο ότι οι προσθήκες μου ΔΙΝΟΥΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ στο κείμενο το οποίο ΑΠΟΚΤΑ ΝΟΗΜΑ πλέον και αφού ο προσδιορισμός του διαχωρισμού της ψυχής από τον Πλάτωνα δίνει υπόσταση σε κείμενο το οποίο διαφορετικά ήταν ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ και ως γνωστόν οι αρχαίοι ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ήταν ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΙ στον λόγο σε αντίθεση με τους σοφιστές οι οποίοι χάνονταν στο άπειρο και πνίγονταν σε μια κουταλιά νερό όταν είχαν να αντιμετωπίσουν τον Σωκράτη στον οποίο σε επόμενες δημοσιεύσεις θα έχω αναφορά καθώς και στους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ λόγους για τους οποίους κατηγορήθηκε οι οποίοι όλο και σε λιγότερα βιβλία εξηγούνται επαρκώς πλέον και αυτό γιατί ΑΝΙΔΕΟΙ ανέλαβαν κάποτε τις έδρες Πανεπιστημίων με γνώμονα μόνο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και οι συγγραφές του οι οποίες διδάσκονται πλέον ορίζουν ακατανόητους τους αρχαίους που ήταν ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΙ όπως στην προκειμένη ο Πλάτωνας με τον διαχωρισμό της ψυχής και όπως εξήγησα ήδη σε αντίθεση με τους διανοούμενους της σημερινής εποχής που απλά πήραν μερικές από τις αρετές και τις συμψήφισαν για να δείξουν ότι κατάλαβαν αυτό που ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ και για όσο καιρό δεν προβληματίζονται επί του κειμένου προσπαθώντας να το δώσουν την ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΟΥ ΝΟΗΣΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου