Περί αρετών και κακίων του Αριστοτέλη (3η δημοσίευση). Περί της αναφοράς του νόθου των έργων αυτών.

3.Από την άλλη η απερισκεψία είναι κακία(ελάττωμα) του λογικού, που αποτελεί αιτία για κακή ζωή. Η διάθεση προς οργή είναι κακία του θυμικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι γίνονται ευέξαπτοι. Η δειλία είναι κακία του θυμικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι τρομάζουν από φόβο και μάλιστα από τον φόβο του θανάτου. Η ακολασία είναι κακία του επιθυμητικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι κυριεύονται από τις απολαύσεις των κακών ηδονών. Η ακράτεια είναι η κακία του επιθυμητικού, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι παρασύρονται στις κακές ηδονές, μολονότι τους εμποδίζει το λογικό. Η αδικία είναι η κακία της ψυχής σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι ζητούν περισσότερα πράγματα από όσα αξίζουν. Η φιλαργυρία είναι η κακία της ψυχής σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι επιζητούν από παντού το κέρδος. Η μικροψυχία είναι η κακία της ψυχής, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να προξενήσουν την ευτυχία και την ατυχία(δυστυχία) και την τιμή και την ατιμία.

Σήμερα και με αφορμή τον τρίτο αυτό στίχο έχω να σχολιάσω τρία διαφορετικά θέματα που αναδύονται από τις Λακωνικές αυτές φράσεις του Αριστοτέλη.

Πριν από αυτό θέλω να σχολιάσω κάτι άλλο.

Αυτό είναι το γεγονός ότι ορισμένοι ΑΝΙΔΕΟΙ θεώρησαν μερικά από τα έργα του Αριστοτέλη νόθα, αλλά νόθα ήταν η σκέψη τους στην πραγματικότητα και αυτό γιατί έμοιαζαν ΑΝΙΔΕΟΙ όταν είχε παρουσιάσει τις πραγματείες του ο καθηγητής Γεωργούλης τα έτη από το 1955 μέχρι και το 1964. Τότε ήταν που προτάθηκε για την Ακαδημία Αθηνών και κατηγορήθηκε ως σοσιαλιστής και φυσικά απορρίφθηκε η αίτηση που έκανε ΤΡΙΤΟΣ για λογαριασμό του. Στο αφιέρωμα της Εταιρίας φιλολόγων Πλάτων του 1968 προς τιμήν του, υπάρχουν ΠΟΛΛΑ που θα μπορούσατε να βρείτε για τον εξέχοντα αυτόν καθηγητή ο οποίος διέπρεψε στο εξωτερικό αλλά κρίθηκε ακατάλληλος για την Ελλάδα γιατί ορισμένοι καρεκλοκέντραυροι τον κατηγόρησαν ΑΔΙΚΑ.

Ξεκινώ λοιπόν την αναφορά μου στα λεγόμενα του Αριστοτέλη με την πρώτη φράση και στην θεώρηση ότι η απερισκεψία είναι αιτία κακής ζωής. Είναι γνωστό ότι τα χρόνια της αρχαιότητας η σύνεση και η λιτή ζωή θεωρούνταν προσόν σοφών ανθρώπων. Έτσι συναντούμε τον Διογένη να ζει σε ένα πιθάρι όπως και ο Δημοσθένης, τον Σωκράτη να μην έχει περιουσία ΚΑΜΙΑ πέρα από την στοχαστική του ικανότητα και γενικά ΟΛΟΥΣ τους φιλοσόφους να μην έχουν σημαντική περιουσία, κάτι που δεν συνέβαινε με τους σοφιστές. Οι σοφιστές δίδασκαν επί πληρωμή σε αντίθεση με τους φιλοσόφους.

Κάθε απερισκεψία στην ζωή μας, έχει συνέπειες τις οποίες τις πληρώνουμε ΓΙΑ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ. Έτσι βλέπουμε τους ναρκoμανείς να έχουν κυλήσει σε βούρκο ΚΑΙ ΜΟΝΟ με μία δοκιμή, γυναίκες να κυλούν στην πορνεία γιατί επέλεξαν την εύκολη επιλογή της πώλησης σε τιμή ευκαιρίας του σώματός τους και πολλές άλλες ασύνετες πράξεις να στοιχίζουν σε ανθρώπους και να τους οδηγούν σε μία κάκιστη ζωή η οποία είναι αιτία των επιλογών τους.

Είναι προφανές ότι ανέλυσα και την περίπτωση της ακολασίας ήδη ΛΑΚΩΝΙΚΟΤΑΤΑ και έτσι θέλω να προχωρήσω στο δεύτερο θέμα που θέλω να σχολιάσω. Αυτό είναι ο φόβος του θανάτου.

Τα χρόνια εκείνα αλλά και παλαιότερα οι Έλληνες δίδασκαν την ανδρεία ξεκινώντας από την αναφορά στην δειλία που είναι ο φόβος του θανάτου. Με αυτήν την διδασκαλία όρισαν τους μαχητές στρατιώτες και γίνονταν ατρόμητοι και αφού η κατηγορία της δειλίας ήταν ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ προσβολή τα χρόνια εκείνα. Αυτή η ανδρεία έμεινε να διδάσκεται ακόμη και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας αλλά και αργότερα στην Ελλάδα όταν άλλοι λαοί (Μωαμεθανοί ή Μουσουλμάνοι ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τον φανατισμό σε κάθε μορφή που μπορεί να τον συναντήσει ο άνθρωπος.

Επίσης οι αρχαίοι φιλόσοφοι έλεγαν ότι η ζωή του φιλοσόφου είναι ΔΙΑΡΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗ του θανάτου. Αυτός είναι ο λόγος που ΟΛΟΙ οι μεγάλοι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την Θεοσοφία και την ψυχή και βλέπουμε σήμερα μερικά κωθώνια (είναι πολύ επιοικής ο όρος) να θεωρούν τον Αριστοτέλη ή τον Επίκουρο άθεους, κάτι που ΜΟΝΟ στην φαντασία τους οριοθετείται και αφού οι αναφορά στους θεούς ή στον Νου ή στο Όλον ή στον Άγνωστο Θεό ή... δεν ξέρω εγώ τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς, είναι ΠΟΛΥΣΥΧΝΑΣΤΗ και μάλιστα ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΟΛΑ τα αρχαία κείμενα τον φιλοσόφων αυτών.

Ακόμη, ψάχνω μία πραγματεία του καθηγητού Γεωργούλη ο οποίος ασχολήθηκε με το θέμα του θανάτου γεγονός που τον όρισε εκείνα τα χρόνια αγαπητό ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους γνήσιους στοχαστές και όπως μπορεί να δει κανείς τις αναφορές των καθηγητών της εποχής εκείνης της Εταιρίας Πλάτων στον αγαπημένο τους καθηγητή και τον θάνατο αυτού.

Το κείμενο το φωτογράφησα από τον Τόμο του έτους 1968 που ήταν αφιερωμένο στον καθηγητή Γεωργούλη λόγω του θανάτου αυτού. Ζητώ συγνώμη και το θολό της εικόνας αλλά νομίζω ότι είναι σαφέστατο το κείμενο.

.

Είναι φανερό ότι ο καθηγητής που εξυμνούσε τον αείμνηστο καθηγητή Γεωργούλη αναφέρει την αναζήτηση της μιας και ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ως "υψηλοτέρα ζωή" δηλαδή ως την ιδανική ζωή αυτήν του αναζητή της ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ αντικειμενικότητας την οποία ΒΡΗΚΕ ο καθηγητής με την άνοδό του στον χώρο αναπαύσεως των ψυχών.

Μετά από αυτά τα λόγια ποιος μπορεί να θέλει να κάνει τραμπάλα στις υποτιθέμενες αλήθειες των σοφιστών;

Ποιος θέλει να περιπαίζεται δια του λόγου από τους θολωτές των εννοιών σοφιστές και σύγχρονους οπαδούς τους;;

Ποιος είναι αυτός ο αναζητητής της γνώσης που δεν θα αναζητήσει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ και θα μείνει να ακούει με σεβασμό τις ανοησίες του ακατανόητου και του φλύαρου λόγου που ενώ ή συζήτηση είναι για το έτος 2009 αυτός μπορεί να ανατρέξει αιώνες πίσω για να αναζητήσει κάτι που θα τον οριοθετήσει ως γνώστη αυτού που έγινε το 2008;

Κλείνω την σημερινή μου αναφορά στην πραγματεία του Αριστοτέλη με την αναφορά αυτού στην μικροψυχία. Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο φιλόσοφος εδώ αναφέρει την μικροψυχία ως αιτία κακής ζωής. Η μικροψυχία τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και σήμερα περιελάμβανε την έννοια της δειλίας αλλά εδώ η έννοια ορίζει και άλλα ταυτόχρονα. Ως μκρόψυχος χαρακτηρίζεται εκτός της δειλίας ο άνθρωπος που είναι φιλάργυρος, εκδηκητικός αλλά διακάτεχεται και από άλλες κακίες τις οποίες αναφέρει ο Αριστοτέλης και θα παρουσιαστούν στη συνέχεια αλλά το βασικό που περιλαμβάνεται και θέλω να σχολιάσω είναι η ατολμία. Η ατολμία λοιπόν είναι και αυτή μία έκφανση μικροψυχίας αλλά και δειλίας και αποτελεί αιτία κατά την οποία πολλοί άνθρωποι μένουν στην αφάνεια και στην δυστυχία γιατί πολύ απλά δεν επιλέγουν να ορίσουν τις τύχες της ζωής τους ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Κλείνω με μια φράση του Κυριάκου Διακογιάννη που διάβασα στο βιβλίο του "Στην κόλαση της ΚΥΠ" και μου έμεινε.

"Πραγματικά δυνατός είναι ο άνθρωπος που μπορεί χωρίς την ώθηση ΚΑΜΙΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ να κάνει την ζωή του ότι θέλει".

Είναι φανερό ότι ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ που επιλέγουν την σκλαβιά της μοναξιάς σε ένα κελί της "ερήμου" έχουν την ΔΥΝΑΜΗ να κάνουν την ζωή του ότι θέλουν αφιερώνοντας αυτήν στην προσευχή ΚΑΙ ΜΟΝΟ για ΦΩΤΙΣΗ στο θέμα του θανάτου και της αιωνίου ζωής που υποσχέθηκε ο Θεός για να λάβουν απαντήσεις σχετικά. Αυτοί ΔΕΝ ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΝΤΑΙ από μικροψυχίες και ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ακόμη και για τον εχθρό τους γεγονός το οποίο ο Αριστοτέλης αντιμετώπιζε διαφορετικά όντας ορθή η θεωρία του, αλλά όχι απόλυτα και αυτό γιατί δεν προήγαγε την καθαρή αγάπη και όπως θα σχολιάσω όταν φτάσω στον σχετικό στίχο.